¡Hola a todos!
Despois de moito pensalo, decidín facer un novo blog, esta vez ten que ver máis ca música e os sentimentos que me desperta cada canción en concreto. Decidín comenzar este proxecto en galego, porque xa teño o outro blog en castellano. Ainda que seguramente acabe publicando nos dous idiomas indistintamente, se alguen detecta falta de acentos ou algo así pido disculpas fai moito que non escribo en galego.Pois empezamos indudablemente pola canción que da nome o blog, "Le chant de l'alouette" , "la canción de la golondrina" ou "o canto da anduriña" o mismo en varios idiomas, pertence a unha obra de teatro músical moi boa, con moi boas cancións e coreografías.
Un canto o amor, o amor máis puro, inocente, forte e verdadeiro de todos, o primeiro amor. Dunha das historias de amor máis sonadas de todas, Romeo e Julieta, que morreron porque non podían vivir sen o outro, porque a vida sen aquel amado non tiña sentido.
Todos nos sentimos así algunha vez, tendonos que despedir de quen adoramos ca impotencia de que é imposto, pola vida, o azar e o mal comportamento das persoas. Ese sentimento de que se che desgarra a alma e vas a volverte tolo de dor, porque ainda que sabes que non é posible, sintes como se che parte o corazón en pedaciños pequeniños. E sintes como sigues vivindo cun corazón roto e a alma en vilo, que ainda que creas que un corazón roto non late e unha alma en vilo non deiza vivir. Continuas adiante, sempre adiante, xuntando pedazos, dandolle voltas e voltas de celo para unir algo que non unirá jamás, así como o tempo dconcederache a clemencia de que doa menos, de convertir ese dolor punzante que te volve tola de impotencia, nunha dor sorda e unha sonrisa amarga cando os fantasmas do olvido te traen algo do que foi a tua razón de vivir nalgun tempo e ahora non é nada, un recordo que olvidar se o tempo che concede esa gracia.
A veces decimos adios, xurando amor eterno, xurando que non olvidaremos xamáis ese gran dor e esa gran alegria, que non nos arrepentiremos xamáis de aquelo. Ata que o destino se rie de nos e xoga ca impotencia de decir adios a quen amas con toda a alma porque non pode ser nin podrá ser xamáis. E burlase impasible e inclemente de nos devolvendonos o que dixemos algun día cando eramos máis felices ou cando dixemos adios, no espello do tempo. E cunha sonrisa cabrona fainos ver que o final arrepentimonos de aquelo que xuramos non arrepentirnos, que nada é eterno e que ningunha desas promesas se pudo levar acabo e non tiñan tan sequera sentido, que estabamos cegos e o amor non o pode todo, que con amar moitas veces non é suficiente.
E enton, solo enton....cunha sonrisa amarga e a alma máis rota ainda e o que é peor sen esperanza, seguimos vivindo olvidandonos de que temos corazón, ata que un día as cartas do azar poñen na nosa vida alguen que merece a pena, que cura todas esas feridas e que nos devolve a ilusión por vivir. E volvemos a empezar unha nova historia tal vez cansados e máis inseguros, pero volvendo a amar con todo o corazón e a alma.
Porque a esperanza dice quieta e tal vez si....porque solo somos eternos o tempo que amamos e o final...rendimonos a evidencia de que o mellor que nos pode pasar é que amemos e sexamos correspondidos, é a única forma de vivir plenamente.
